و الله، همان کسی که این نظام آفرینش و انسان را آفرید، و همان کسی که انسان را به سانِ تمامِ هستی، تسلیمِ نوامیسِ خود ساخت، او -سبحانه- همان کسی است که برای سامان بخشیدن به حیاتِ ارادیِ انسان، «شریعتی» را وضع نمود تا با حیاتِ طبیعیِ او به گونهای هماهنگ، نظام یابد. بنابراین، «شریعت» بر این اساس، چیزی نیست جز قطعهای از آن ناموسِ عامِ الهی که بر فطرت انسان و فطرتِ کلِ هستی حاکم است و تمام آن را یکجا هماهنگ میسازد.
و سرانجام، آن جوامعی که ادعای «مسلمان» بودن دارند، در چارچوب جامعهی جاهلی داخل میشوند!
این جوامع نه به این دلیل که به الوهیت احدی غیر از الله معتقدند، و نه به این دلیل که شعائر تعبدی را برای غیر الله تقدیم میکنند، در این چارچوب قرار میگیرند، بلکه به این دلیل وارد این چارچوب میشوند که در نظامِ زندگی خود، به بندگی برای اللهِ یکتا گردن نمینهند. اینان -گرچه به الوهیت کسی جز الله معتقد نیستند- اما اخصِّ ویژگیهای الوهیت را به غیرِ الله میبخشند؛ پس به حاکمیتِ غیرِ الله گردن مینهند و نظام، قوانین، ارزشها، معیارها، آداب و رسوم، و تقریباً تمامِ مؤلفههای زندگیشان را از این حاکمیت دریافت میکنند!
