بسم الله الرحمن الرحیم
حدثنا أحمد بن زياد ، الفقيه الدامغاني ، ثنا محمد بن أيوب ، أنا أحمد بن يونس ، ثنا أبو الأحوص ، حدثني صاحب لنا قال : جاء رجل من مراد إلى أويس القرني ، فقال : السلام عليكم ، قال : ” وعليكم ” ، قال : كيف أنتم يا أويس ؟ قال : ” الحمد لله ” ، قال : كيف الزمان عليكم ؟ قال : ” لا تسأل الرجل إذا أمسى لم ير أنه يصبح ، وإذا أصبح لم ير أنه يمسي يا أخا مراد ، إن الموت لم يبق لمؤمن فرحا ، يا أخا مراد ، إن عرفان المؤمن بحقوق الله لم تبق له فضة ولا ذهبا ، يا أخا مراد ، إن قيام المؤمن بأمر الله لم يبق له صديقا ، والله إنا لنأمرهم بالمعروف ، وننهاهم عن المنكر ، فيتخذوننا أعداء ، ويجدون على ذلك من الفاسقين أعوانا حتى والله لقد يقذفوننا بالعظائم ، ووالله لا يمنعني ذلك أن أقول بالحق .
از کتاب مستدرک علی الصحیحین
-اثر ابوعبدالله محمد بن عبدالله حاکم نیشابوری-
مردی از مراد به نزد اویس قرنی آمد و گفت : سلام علیکم ، گفت : « و علیکم»
گفت : چگونه ای ای اویس
گفت : «الحمدلله»
گفت : زمان بر شما چگونه است؟
گفت : « نپرس از مردی که چون شام کند نمی بیند که صبح کند و چون صبح کند نمی بیند که شام کند ای اخامراد ، همانا مرگ برای مومن شادی باقی نگذاشته ، ای اخا مراد همانا شناخت مومن از حقوق خدا برای او نقره و طلایی باقی نگذاشته ، ای اخامراد همانا قیام مومن به امر خدا برای او دوستی باقی نگذاشته والله که ما آنان را به معروف امر می کنیم و از منکر باز می داریم و آنان ما را دشمن حساب می کنند و بر این امر از فاسقان پشتی می یابند تا این که قسم به خدا ما را به کارهای عظیم تهمت بزنند و والله که این مرا باز نمی دارد از این که حق بگویم.»