در شمال دیوار، کوهستان های آبی پیچان گرد آن ها، رودخانه سفید این جا باید داستان جدایی سر دهیم و در میان هزاران مایل علف های مرده ره بسپاریم، خاطرچون ابر پهناور_شناور، غروب چون جدایی آشنایی قدیمی، آن کیست که سر فرو می آورد در دوردست بر دستان گره شده …
نخستین دیدار هر لحظه که با هم بودیم یک جشن بود چونان جشن عید تعمید تنها دوگانه ما در تمامی دنیا. بی باک تر ، سبک بال تر از پرواز پرنده ای بودی بی پروا ، سرسام وار دو پله را در یک آن به پایین دویدی …
باد بر روحم می وزد صدایش را می شنوم که سراسر شب را زاری سر می دهد آیا من بر روی زمین آسوده نخواهم بود مگر باتو ؟ دریغ، باد مرا عاقل می کند بر روی روح برهنه ام می وزد من بر زمین آسوده نخواهم بود …
بیشترین تحسین عمومی را به خاطر زبردستی در شعر شورآفرینش که حول نگرش های متغیرانه ی یک زن درباره ی زیبایی ، عشق و مرگ بود برانگیخت
در شب چشمانم را می بندم و می بینم جماعت بیگانه ای که از کنارم می گذرد سال هایی که گذشتند پیش از آن که چهره ات را دیده باشم آن ها مرا در وقار اندوهباری جاگذاشتند آن ها گذشتند، سال های محجوب زودرنج من چون آن که می کوشد …
هیچ سحری در کار نیست ما همدیگر را ملاقات می کنیم آن چنان که دیگران نه تو برای من معجزه ای می کنی نه من برای تو تو باد بودی و من دریا هیچ شکوهی در کار نیست بی علاقه رشد کردم چون یک برکه کنار ساحل اگرچه …
مرد نابینایی قطاری سرد را می راند از بریانسک به سمت خانه با سرنوشت خویش سفر می کرد سرنوشت نجواکنان با او سخن گفت آن چنان که تمام قطار می توانست بشنود: چرا از کوری و جنگ رنج می بری؟ سرنوشت گفت : کم سویی و نابینایی خوب است تو …
